Zdrowie szczenięcia

     Po około dwóch dniach od przyniesienia szczeniaka do domu należy skontaktować się z lekarzem weterynarii, aby sprawdził, czy pies jest zdrowy.

    Niestety niekiedy lekarz może stwierdzić poważne kłopoty zdrowotne. W tym przypadku powinniście wspólnie zdecydować, czy zwrócić szczeniaka, czy zażądać zwrotu kosztów leczenia od hodowcy. Po upływie dłuższego czasu trudno udowodnić, że za zły stan zdrowia psa odpowiada hodowca.

     Jeśli pierwsza wizyta w lecznicy weterynaryjnej będzie przykra dla szczeniaka, następne mogą być bardzo trudne dla wszystkich. Lekarz weterynarii postara się uspokoić swojego pacjenta, ale dobrze jest zabrać ze sobą na pierwszą wizytę smakołyki, aby mógł podać je przed i w czasie badania. Wszystko po to, aby szczeniak miał tylko przyjemne wspomnienia z pobytu w lecznicy, nie bał się i nie wyrywał w czasie następnych wizyt.

Ochrona przed chorobami zakaźnymi

       Lekarz weterynarii może od razu rozpocząć cykl szczepień przeciwko najczęstszym zakaźnym chorobom psów lub poradzi odczekać kilka dni. Pierwsze szczepionki podaje się dwukrotnie zazwyczaj między 4 a 8 tygodniem życia, by zapewnić szczeniakowi kompletną ochronę. Ochrona nie jest całkowita jeszcze przez ponad tydzień od ostatniej szczepionki i w tym czasie szczeniaka nie można wyprowadzać z domu, chyba że będziemy go nieść na rękach. Od lekarza weterynarii otrzymasz książeczkę zdrowia z datami odnotowanych szczepień. Zachowaj ją, aby co roku rejestrować kolejne szczepienia. Lekarz weterynarii powinien również doradzić, jak odrobaczać psa. W zasadzie wszystkie szczenięta mają glisty. Zarażają się nimi od matki, poprzez łożysko jeszcze przed urodzeniem, a także ssąc zakażone mleko. Jeśli glisty są zbyt liczne, mogą powodować poważne dolegliwości.Lekarz weterynarii zapisze najodpowiedniejszy środek na odrobaczenie.

     Szczenięta powinny być rutynowo odrobaczane co dwa tygodnie do 12 tygodnia życia, później co miesiąc aż do 6 miesiąca życia. Jeśli szczenię przyjmuje środki odrobaczające przeciwko innym obleńcom, to zwalczają one również glisty.

     Dowiedz się również, jak chronić psa przed pchłami. Swędzenie i małe skupiska ciemnych drobin brudu w sierści świadczą o tym, że szczeniak ma pchły. Pchły rozmnażają się bardzo szybko, więc natychmiast zacznij działać. Również pozostałe zwierzęta w domu, ich posłania, dywany i obicia mebli będą wymagały odpchlenia.

      Codziennie sprawdzaj stan zdrowia szczeniaka, usuń wydzielinę z kącików oczu, sprawdź stan uszu i wnętrza pyska. Odgarnij ręką sierść, by sprawdzić, czy nie ma śladu pcheł i unieś ogon psa, żeby sprawdzić, czy sierść pod nim jest czysta. Takie rutynowe badanie przyzwyczai szczeniaka do dotyku i pozwoli na szybkie wykrycie wszelkich problemów zdrowotnych, zanim się rozwiną. Powinieneś również od czasu do czasu czesać szczeniaka.

Ochrona zdrowia szczenięcia 

• W ciągu kilku dni po przyniesieniu psa do domu, sprawdź stan jego zdrowia, poddając go badaniu przez lekarza weterynarii.
• Upewnij się, że szczeniak otrzymuje wszelkie niezbędne szczepienia ochronne.
• Pamiętaj o odrobaczaniu.
• Regularnie czesz szczenię, sprawdzaj, czy nie ma pcheł, zaczerwienionych uszu lub innych podrażnień.
• Sprawdzaj, czy zęby rozwijają się prawidłowo.
• Rozważ możliwość ubezpieczenia szczenięcia.

    

Szczenię w domu

             Przybycie szczenięcia spowoduje wielkie ożywienie, zwłaszcza gdy jesteś właścicielem psa po raz pierwszy. Szczenię będzie miało dość wrażeń jak na jeden dzień - odłączenie od matki i rodzeństwa, podróż w nieznane, przybycie na nowe miejsce, nowi opiekunowie, nowe posłanie, zapachy, hałasy - więc nie stresuj go bardziej i pozwól mu odpocząć. Pamiętaj, że szczenię śpi przez większą część dnia.
            Stopniowo oswajaj młode z nowymi ludźmi i różnymi bodźcami. Dzieci muszą być pod kontrolą i nie powinny bawić się ze szczeniakiem, zanim się do nich nie przyzwyczai. Wybierz cichy kąt w kuchni lub pokoju i nakarm szczeniaka. Będziesz potrzebował stabilnej miski, żeby nie mogło się nią bawić (dobra jest mała miska z prostymi brzegami, chroniącymi przed rozrzuceniem karmy) i większej na wodę.
            Młody psiak jest wyjątkowo ciekawski. Uważaj na przewody elektryczne, kubki z gorącą kawą i rozrzucone, dziecięce zabawki. Barierka powstrzyma je przed wejściem do niedozwolonych miejsc w domu. Schowaj wartościowe rzeczy (i kapcie!) przed małymi ząbkami.
            Po dniu pełnym wrażeń w nowym domu szczenię będzie chciało odpocząć. Nie musi mieć specjalnego posłania. Odpowiednie będzie zwykłe pudło kartonowe z wyciętym otworem. Dla wygody szczenięcia wyłóż pudło starymi ręcznikami lub kocem. Zanim ułożysz go do snu, sprawdź, czy jest najedzony, wynieś na dwór, żeby się załatwił, nim ułoży się do snu. Wyjdź cicho z pokoju - nie rób zamieszania i zignoruj wszelkie protesty, choćby były najsilniejsze, inaczej pies szybko się nauczy, że skomlenie jest najlepszym sposobem zwrócenia na siebie uwagi. Jeśli szczenię śpi z tobą w sypialni przez kilka pierwszych nocy, nie bierz go do łóżka, gdy tylko zaskomli, inaczej nie będziesz mógł go potem tego oduczyć. 

Czego będzie potrzebowało szczenię

• Miejsca do jedzenia. Miski na pokarm i wodę postaw w spokojnym kącie, z dala od miejsca w którym jadasz posiłki.
• Miejsca do spania. Może to być pudło kartonowe, wyłożone materiałem łatwym do prania, umieszczone w miejscu bez przeciągów. Jeśli pozwolisz szczenięciu spać w łóżku, wiedz, że trudno je będzie tego potem oduczyć.
• Dokładnego badania przez lekarza weterynarii w ciągu pierwszego tygodnia pobytu w domu.
• Obroży i znaczka identyfikacyjnego. Upewnij się, czy obroża nie jest zbyt luźna lub zbyt ciasna. Będziesz musiał ja wymienić, ponieważ szczenię rośnie, kup tanią, wykonaną z taśmy.
• Krótkiej, mocnej smyczy do spacerów i długiej, automatycznej do nauki wykonywania poleceń.
• Niezmienionej diety w pierwszym tygodniu. Początkowo stosuj dietę zaleconą przez hodowcę.
• Bezpiecznego otoczenia. Usuń wszelkie potencjalne zagrożenia, z jakimi może zetknąć się szczenię. Musisz ustalić, do których pomieszczeń w domu nie wolno psu wchodzić.
• Kojca do zabawy, jeśli musisz na krótko pozostawić szczenię bez opieki.
• Różnorodnych, bezpiecznych zabawek.

Wybór szczenięcia

          Kiedy już zdecydowałeś, która rasa i rodzaj psa będą dla ciebie najlepsze, możesz zacząć poszukiwania szczeniaka. Najlepiej wybrać go u godnego zaufania właściciela lub znanego hodowcy albo u kogoś poleconego przez zaprzyjaźnioną osobę. Oddziały związku kynologicznego powinny dysponować katalogami hodowców na swoim terenie. Jednak niewiele się z nich dowiesz o charakterze czy temperamencie hodowanych psów. Niekiedy w lokalnej lecznicy weterynaryjnej możesz uzyskać adresy hodowców, a po dokonaniu wyboru - pełny zakres porad dotyczących opieki nad szczenięciem.
           Wielu hodowców reklamuje swoje zwierzęta w lokalnej prasie i specjalistycznych czasopismach, a w niektórych krajach istnieją nawet specjalne agencje pośredniczące w sprzedaży.
            Zanim nabędziesz szczenię, zadaj hodowcy kilka pytań, aby się przekonać, czy jest solidny. Ile ras psów hoduje? Jeśli więcej niż jedną lub dwie, raczej zrezygnuj.Czy hodowca pokazuje swoje psy na oficjalnych wystawach? Czy może oddaje szczenię z powodu wad lub innych przyczyn?
            Możesz również wybrać psa ze schroniska. Jest to ryzyko, wiec upewnij się, czy rozważyłeś zagadnienia opisane w poście pt. "Pies ze schroniska".

Jakie szczenię wybrać
Gdy już znajdziesz hodowcę, odwiedź go kilka razy, aby sprawdzić, czy matka i szczenięta są zdrowe i czy mają odpowiedni charakter. Zarezerwuj sobie czas na pytania, przemyślenie wszystkiego i zdobycie zaufania hodowcy. Wybierz szczenię z miotu tylko wtedy, gdy będziesz całkowicie przekonany do tego właśnie wyboru.
       Zrównoważone szczenię z chęcią zbliży się do nieznajomego, który odezwie się spokojnym, miłym głosem. Nieśmiałe szczenię tego nie zrobi i może uciec przed obcym.Niespodziewany hałas może zaniepokoić opanowane szczenięta, ale powinny one szybko się uspokoić, wiec sprawdź reakcję, klaszcząc w ręce lub upuszczając pęk kluczy. Nie wybieraj szczenięcia, które jest nadmiernie bojaźliwe. Trudno określić stopień dominacji lub uległości u młodych szczeniąt, ponieważ ich nastroje mogą się zmieniać z godziny na godzinę. Jednakże jeśli szczenię jest wyraźnie śmielsze od rodzeństwa, może ono nie być najlepszym wyborem dla niedoświadczonego właściciela. Większość hodowców sprzedaje szczenięta między 6-12 tygodniem życia. Idealnym wiekiem jest 8-9 tydzień. Gdy szczenię przebywa z matką i rodzeństwem, uczy się komunikowania z innymi psami i jak być członkiem stada.
       Zbyt wczesne odłączenie szczenięcia od rodzeństwa spowoduje, że nigdy nie odbierze ono prawidłowo sygnałów od innych psów. Jeśli szczenię jest za wcześnie odłączone od matki, zostaje pozbawione matczynej dyscypliny, w efekcie czego będzie później krnąbrne nie tylko w stosunku do dorosłych psów, ale i ludzi. Ważne są dla rozwoju szczenięcia kontakty z ludźmi i poddawanie bodźcom zewnętrznym na długo przedtem, zanim zostanie rozłączone z matką. Szczenię, które opuści gniazdo po 12 tygodniach, może się izolować, lecz hodowca powinien temu przeciwdziałać, dostarczając mu nowe bodźce. Zanim wrócisz do domu ze szczenięciem, zapytaj hodowcę o dietę, szczepienia, odrobaczenie i przebieg socjalizacji. Hodowca powinien być z tobą w kontakcie, żeby pomóc w rozwiązywaniu wszelkich problemów, z którymi możesz się spotkać w najbliższych tygodniach.Jeśli szczenię jest zarejestrowane w związku kynologicznym, możesz wyrobić mu rodowód w lokalnym oddziale.

Na co zwrócić uwagę, wybierając szczenię

• Czy szczenięta są zdrowe i energiczne?
• Czy pozostałe psy kontaktujące się ze szczeniętami są zdrowe i przyjacielskie?
• Czy matka jest ufna, czy też tchórzliwa i agresywna? Nieśmiałość matki jest złym znakiem; ta cecha może być dziedziczna, szczenięta uczą się jej od matki.
• Czy szczenięta rozwijały się w stymulujących warunkach, stykając się z różnymi bodźcami, sytuacjami, ludźmi?
• Czy szczenięta zostały oddzielone od matki? Jeśli tak, to kiedy?
• W jakim są wieku? Poniżej 6 tygodnia szczenięta są za młode, aby opuścić matkę, od 12 tygodnia mogą być już za duże. 

Pies ze schroniska

          Zamiast kupować szczeniaka od hodowcy, możesz wziąć do domu bezdomnego psa ze schroniska. Zdobędziesz idealnego kompana, ale czasem radość zmienia się w rozczarowanie, gdy okazuje się, że zachowanie psa uniemożliwia zaadoptowanie się do życia w rodzinie. Zwiększysz swoje szanse, jeśli będziesz świadom niebezpieczeństw i posiądziesz wiedzę, jak uniknąć porażki.
         W schronisku spotkasz różne psy: małe szczenięta, dorosłe psy, chore.
Każdy trafił do azylu z własną przeszłością. Psy stają się bezdomne, kiedy właściciele tracą pracę, rozwodzą się, przeprowadzają, chorują albo umierają. Niekiedy chorują lub wywołują alergię u członków rodziny. Pies może zostać oddany, gdy toczy nieustanne walki z innymi domowymi zwierzętami i staje się utrapieniem dla domowników. Niektóre psy mogły być bite, zaniedbywane, uwiązane na łańcuchu przez dłuższy czas.
         Młode psy (w wieku 6-9 miesięcy) są jedną z najliczniejszych grup psów w schroniskach. Zwykle zostały porzucone, ponieważ ich właściciele nie podołali odpowiedzialności i obowiązkom wynikającym z posiadania psa. Gdy ich podopieczny przestał być słodkim szczeniakiem, przestali się nim interesować albo nie umieli kontrolować jego niepożądanego zachowania. Często dzieje się tak, ponieważ wybrali nieodpowiedniego psa w stosunku do swoich możliwości lub zaniedbali jego wychowanie.


Wybór właściwego psa
Niestety, kiedy właściciele oddają psa do schroniska, zwykle nie podają prawdziwych przyczyn. Ponad połowa psów trafia do schroniska z powodu złego zachowania, począwszy od uciążliwego szczekania i skakania na ludzi aż do przejawów agresji. Wielu z tych zachowań można z powodzeniem oduczyć, zwłaszcza gdy nowy właściciel ma doświadczenie, czas i cierpliwość do szkolenia psa. Niektóre schroniska zadają sobie wiele trudu, żeby psy, które sprawiały problemy, sprostały zasadom obowiązującym w nowym domu. Psy często zmieniające właścicieli szczególnie trudno umieścić w nowym domu.
        Powiedz pracownikom schroniska jakiego psa poszukujesz. Czy chcesz szczenię, czy dorosłego psa? Czy miałeś psa wcześniej? Czy mieszkasz w bloku, czy w domu z ogrodem? Czy masz dzieci lub osoby starsze w rodzinie? Jak dużo czasu możesz poświęcić na szkolenie, spacery, pielęgnację? Zanim weźmiesz psa do domu, odwiedź go przynajmniej raz w schronisku, idź z nim na spacer, aby się do niego przyzwyczaić.
        W ten sposób będzie więcej udanych adopcji, szczęśliwych psów i znacznie mniej rozczarowanych właścicieli.

Jeśli chcesz przygarnąć psa
TAK

• zanim skontaktujesz się ze schroniskiem, zdecyduj, czy chcesz szczenię, młodego, dorosłego czy starego psa,
• zastanów się nad swoimi możliwościami. Jesteś zawsze zajęty? Nie wybieraj psa, który potrzebuje codziennego czesania. Starzejesz się? Unikaj silnych psów. Założyłeś rodzinę? Upewnij się, czy pies jest przyzwyczajony do obecności dzieci,
• nie spiesz się. Nie pomożesz ani sobie, ani psu, jeśli popełnisz błąd,
• dowiedz się wszystkiego o przeszłości psa i jego psychice. Weź go na krótki spacer. Zaobserwuj, jak się zachowuje w stosunku do innych psów i ludzi,
• po wzięciu psa idź z nim do lekarza weterynarii, żeby go zbadał. Upewnij się, czy pies jest szczepiony.

NIE

• nie bierz psa ze schroniska, tylko dlatego, że to tanio. Musisz być przygotowany do poświęcenia mu czasu i cierpliwości,
• nie podejmuj pochopnej decyzji. Zanim się zdecydujesz, spędź trochę czasu z psem,
• nie oczekuj, że znajdziesz właściwego psa podczas pierwszej wizyty,
• nie wybieraj psa wyłącznie na podstawie wyglądu. Równie istotne jest zachowanie psa.
• nie zasypuj swojego nowego psa nadmiarem czułości, nawet gdyby był najsympatyczniejszy. Pies z przeszłością może zbytnio się od ciebie uzależnić. Daj mu czas, aby przyzwyczaił się do nowego domu.

Odpowiedzialność za psa

      Bez względu na powody trzymania psa w domu, zawsze będziesz zobowiązany do opieki nad nim - bez ciebie pies będzie głodny, nie będzie miał pielęgnowanej sierści, opieki w czasie choroby, odpowiedniej ilości ruchu. Innymi słowy, jakość życia twojego psa zależy od ciebie. Bierzesz na siebie obowiązek opieki nad psem nie na tydzień, miesiąc, rok, lecz na lata. Średnia długość życia psa wynosi 10 lat, a wiele z nich dożywa 16 czy 17 lat. Dlatego nim zdecydujesz się na trzymanie psa, zastanów się nad swoim stylem życia.
       Pomyśl, czy przyjaźń z psem i radość z jego posiadania zrekompensuje niedogodności. Podejmiesz decyzję sam, lecz lepiej zadaj sobie kilka pytań, zanim zobowiążesz się podjąć długotrwałą odpowiedzialność za zwierzę. Zbyt wiele psów jest bezdomnych, dlatego że właściciele nie potrafili lub nie chcieli się nimi opiekować.
        Twój pies zasługuje na najlepszą opiekę zdrowotną. To znaczy, że musisz stale chronić go przed zarażeniem się chorobami i pasożytami.
         A oto następna sprawa pod rozwagę, na jakie koszty opieki weterynaryjnej możesz sobie pozwolić, jeśli zdarzy się psu poważny wypadek lub gdy zachoruje?
        Jeśli nie masz odłożonych pieniędzy, powinieneś zdecydować się na wykupienie polisy ubezpieczeniowej, pokrywającej rachunki medyczne za leczenie twojego psa, (w Polsce ten zwyczaj jest jeszcze mało popularny i w zasadzie nie znany). Pies powinien otrzymywać zbilansowaną karmę dobrej jakości, a nie resztki ze stołu - czy jesteś na to przygotowany?

Czy będę miał czas dla psa?
Zadaj sobie pytanie, czy będziesz mógł poświęcić dostatecznie dużo czasu swemu pupilowi. Pamiętaj, że na początku wymaga karmienia cztery razy dziennie i nie będzie umiał zachować czystości, więc musisz być przygotowany na różne zdarzenia. Szczenię wszędzie wejdzie, może pogryźć meble i najcenniejsze rzeczy. Będziesz musiał poświęcić dużo czasu na jego szkolenie, a gdy urośnie, zapewnić mu odpowiednią dzienną dawkę ruchu. Jeśli mieszkasz w bloku, to czy w sąsiedztwie jest park, dokąd będziesz mógł chodzić na spacery? A co z wakacjami i podróżami służbowymi? Czy jest ktoś, kto zaopiekuje się psem podczas twojej nieobecności lub czy będziesz w stanie zapłacić za pobyt psa w hotelu dla zwierząt? Pamiętaj, że wszystkie psy wymagają regularnego czesania, a w przypadku ras długowłosych jest to codzienna konieczność.

Twój pies i sąsiedzi
Dobrze wychowany pies jest miły w utrzymaniu, zaś nieposłuszny może stać się uciążliwy, a nawet niebezpieczny dla sąsiadów. Każde państwo ma swoje prawodawstwo dotyczące psów. Są jednak ogólne zasady, które są przejawem dobrego wychowania:
1. Kontroluj psa. Kiedy jesteście na ulicy lub w parku, pies powinien iść spokojnie na smyczy, nie może skakać na każdą napotkaną osobę (szczególnie dzieci) lub atakować inne psy. Gdy go spuścisz ze smyczy, zabroń biegania za nieznajomymi lub dziećmi. Zawołany musi natychmiast do ciebie wrócić. Pamiętaj, nie każda napotkana osoba jest miłośnikiem psów.
2. Nie pozwalaj swojemu psu się włóczyć. Upewnij się, czy nie może uciec z obejścia czy ogrodu, miej go zawsze na oku po spuszczeniu ze smyczy.
3. Posprzątaj po swoim psie. Kiedy pies się załatwi, usuń odchody do specjalnych pojemników za pomocą szufelki, torebki plastikowej lub czegoś zastępczego do sprzątania.
4. Nie pozwalaj szczekać psu na nieznajomych i inne psy, kiedy jest poza domem. Szkolenie pomoże uporać się z problemem szczekania, gdy pies zostaje sam w domu.   

Pies to zdrowie

Ile prawdy kryje się w twierdzeniach właścicieli, że ich psy uratowały im życie, że pomagają w ciężkich chwilach, że przynoszą ukojenie i spokój? Okazuje się, że bardzo dużo.
         Przez ostatnie ćwierć wieku naukowcy interesowali się efektami relacji między psem a człowiekiem odkrywając coś, od dawna wiadomego właścicielom czworonogów - dzielenie życia  z psem korzystnie wpływa na nasze zdrowie. Kontakty ze zwierzętami towarzyszącymi nie tylko przynoszą wiele radości i przyjemności, ale również wpływają pozytywnie na stan zdrowia od strony medycznej i psychologicznej. Korzyści te dotyczą ludzi w każdym wieku, od wczesnego dzieciństwa do wieku podeszłego. Dowiedziono, że kontakt z psem bardzo korzystnie wpływa na ludzi pod względem psychospołecznym i zdrowotnym, redukuje stres.
       Trzymanie zwierzęcia w domu poprawia stan psychiczny człowieka, a niejednokrotnie ratuje mu życie. W wyniku badań okazało się, że ludzie mający w domu zwierzę rzadziej chodzą do lekarza i przeżywają mniejszy stres z powodu śmierci bliskiej osoby. Zwierzęta zaspokajały ludzką potrzebę kontaktowania się z kimś. Z badań wynika, że pies łagodzi stres, natomiast dokładniejsza analiza danych wskazuje na to, że posiadacze psów spędzają więcej czasu na świeżym powietrzu i częściej rozmawiają z innymi.
       Posiadanie psa zaspokaja naturalną potrzebę bliskości z naturą i zwierzętami. Wielu właścicieli psów w obecności pupila czuje się bezpieczniej, są bardziej skorzy do zachowań towarzyskich. Psy ułatwiają kontakty socjalne i pozytywne interakcji z innymi ludźmi.
        Możliwość pielęgnowania kogoś ma istotny wpływ na stan zdrowia człowieka. Ludzie, którzy nie opiekowali się innymi mają gorszy ogólny stan zdrowia oraz podwyższone ryzyko zachorowania na depresję i choroby przewlekłe. Delikatne głaskanie przyjaznego psa doprowadza do wyraźnego spadku ciśnienia krwi tak u psa, jak i człowieka. U ludzi i innych zwierząt, delikatny dotyk oddziałuje na ośrodkowy układ nerwowy poprzez zmniejszenie pobudzenia współczulnego., co powoduje zmniejszenie uczucia niepokoju i stresu. Dotyk powoduje również podwyższenie stężenia hormonów oksytocyny i prolaktyny (człowiek i pies), tworzy się więź, przywiązanie i uczucie przyjemności i radości.
      Fizyczny kontakt człowieka z jego zwierzęciem przyczynia się do specyficznych zmian neurochemicznych i hormonalnych, dochodzi do spadku ciśnienia tętniczego krwi oraz wzrostu stężenia betaendorfin i dopaminy w osoczu tak ludzi, jak i psów. Zmiany te redukują stres i skutkują rozluźnieniem.
       Pies ma zdolność do zmniejszania ludzkiego stresu. Mówienie do zwierzęcia jest bardziej relaksujące niż mówienie do drugiego człowieka. Podczas rozmowy z człowiekiem zwykle wzrasta ciśnienie krwi i tętno (m.in. ze względu na obawę przed oceną).
       Samo czytanie (przebywanie) w obecności psa doprowadza do spadku ciśnienia krwi i ogranicza uczucie stresu. Przeprowadzono badania w których okazało się, że obecność przyjaciela czy współmałżonka w obcym otoczeniu nie działa uspokajająco, a nawet doprowadza do pobudzenia układu współczulnego. Pobudzenie to było o wiele mniejsze, gdy obecny był również pies.
       Pies w każdym wieku jest skory do zabawy – dostarcza to właścicielom wiele radości i przyjemności. Właściciele psów są bardziej aktywni fizycznie.
Ostatnie badania dowodzą, że uczucie szczęścia w relacji ze zwierzęciem towarzyszącym jest pozytywnie skorelowane ze szczęściem i satysfakcją w związkach z innymi ludźmi. Badania na ponad 1100 zamężnych kobietach wykazały, że 13% właścicielek psów, nieprzywiązanych do emocjonalnie do swojego zwierzęcia, było nieszczęśliwe, podczas gdy to samo negatywne uczucie zanotowano jedynie u 6% kobiet przywiązanych do swoich psów.
        Wcześniejsze badania dowiodły,  że osoby niedarzące sympatią psów mają często taki sam stosunek do innych ludzi. Szczególnie mężczyźni, którzy nie lubili zwierząt, wykazywali nikłą potrzebę, by inni ludzie okazywali im sympatię.
       Fizjologiczne i psychologiczne korzyści posiadania zwierzęcia towarzyszącego mogą być do pewnego stopnia wytłumaczone przez różne funkcje, które zwierzęta pełnią w naszym życiu.
        Dwaj naukowcy, Aaron Katcher i Alan Beck, zidentyfikowali siedem istotnych funkcji zwierząt towarzyszących i zbadali, w jaki sposób mogą one wpływać na stan zdrowia fizycznego i emocjonalnego. Funkcje te to:
1.    towarzystwo,
2.    okazja do pielęgnacji kogoś i opieki nad nim,
3.    okazja zajęcia się czymś,
4.    możliwość dotykania i głaskania,
5.    bezpieczeństwo oraz przedmiot zainteresowania,
6.    okazja do ćwiczeń fizycznych.
       Pierwsze trzy funkcje prowadzą do złagodzenia depresji i uczucia izolacji, ostatnie trzy odpowiadają za redukcję stresu i niepokoju. Ze względu na to, że psy często towarzyszą właścicielom w miejscach publicznych, ułatwiają interakcji z innymi ludźmi, poza tym służą jako towarzysze zabaw i bodziec do ćwiczeń fizycznych. Badania dowiodły, że ludzie wychodzący na spacer ze swoimi psami spacerują dłużej, częściej nawiązują kontakty z innymi ludźmi, a ich rozmowy z nieznajomymi trwają dłużej niż w przypadku ludzi spacerujących samotnie.
       Interakcje dziecka z psem mają korzystne działanie na dzieci. Dotykanie i głaskanie psa zapewnia dziecku ukojenie, kontakty z psem uczą je delikatności i łagodności. W okresie dorastania i dojrzewania pies nadal jest dla dziecka źródłem bezwarunkowej miłości i emocjonalnego bezpieczeństwa. Możliwość otrzymania bezinteresownej miłości uczy dzieci, jak kochać i być kochanym, bez ryzyka odrzucenia. Pies często stanowi dla dziecka pomost między wyobraźnią a rzeczywistością. Odpowiedzialna opieka nad psami to dla dziecka lepsza samoocena, poczucie niezależności i nabycie nowych umiejętności. Podnosi poziom szacunku do innych.
      Dla osób starszych pies to ciepło, miłość i dobry nastrój. Posiadanie zwierzęcia, które wymaga opieki, karmienia i uwagi, wprowadza również odpowiedni porządek i motywację w życiu osoby starszej.
Dogoterapia. Udział zwierząt w terapii zapewnia emocjonalne wsparcie i poprawia stan zdrowia fizycznego i psychicznego. Koncepcja ta istnieje od ponad 100 lat. Nawiązując przyjazne stosunki ze zwierzęciem, pacjent uczy się, przenosić te uczucia na terapeutę. Terapia jest wyjątkowo skuteczna u pacjentów niemówiących, pełnych zahamowań, zamkniętych w sobie bądź pokrzywdzonych. Dzięki zwierzętom osoby upośledzone nabywają pozytywnych doświadczeń w nauce i łatwiej zdobywają zdolności socjalne, takie jak współpraca i komunikacji z innymi. Odwiedziny psa pomagają rozładować stres i złagodzić strach.
      Odpowiednio wyszkolony pies może pomóc osobie niepełnosprawnej fizycznie funkcjonować bardziej samodzielnie w społeczeństwie. Najbardziej znane są psy przewodniki dla niewidomych. Obowiązki domowe, transport publiczny, praca lub kontakty towarzyskie, które wymagają pomocy drugiej osoby, są osiągalne z pomocą psa przewodnika. Wpływa on korzystnie na stan emocjonalny osób niepełnosprawnych. Dowiedziono, że psy przewodniki przyczyniają się do podwyższenia samooceny ich właścicieli i znacznie ułatwiają kontakty z ludźmi w środkach publicznego transportu.
Bibliografia:
1. Franken R., Psychologia motywacji, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2005,
2.Linda P. Case, Pies - Zachowanie, żywienie i zdrowie, Galaktyka, 2010

Czego wymaga od nas pies?

Posiadanie psa to przede wszystkim dużo radości i przyjemności, ale pod jednym warunkiem...spełnienia pewnych warunków. Czego wymaga od Ciebie Twój pies?
    Pies jest naszym towarzyszem, który uwielbia nas za to, że jesteśmu, że się z nim bawimy, że go karmimy, przytulamy, wychodzimy codziennie na długie spacery. Pies zmusza nas do ćwiczeń, co jakiś czas pojawiają się doniesienia naukowców o ich zbawiennym wpływie na nasze zdrowie - przedłużają nam życie, które wraz z nimi jest ciekawsze, pełniejsze, szczęśliwsze. Najnowsze doniesienia wskazują nawet na ich umiejętność "wykrycia" nowotworów u swoich właścicieli. Potrafią nas wyciszyć, wysłuchać, pocieszyć. Dają nam całych siebie, ze swoimi zaletami i wadami, słabościami i radościami. W zamian za to wszystko mamy wobec nich tylko parę zobowiązań.
      Powinniśmy zacząć od kwestii prawnych. Nie mamy prawa znęcać się nad nim, kaleczyć czy używać przemocy. Jako właściciele nie możemy również dopuścić do sytuacji, kiedy nasz pies stanowi zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób. Straż miejska ukarze nas, jeżeli nasz pies wałęsa się po ulicy, wychodzimy na spacer bez kagańca. Istnieją kraje, gdzie jako właściciele jesteśmy zobowiązani do sterylizacji/kastracji, jeżeli nie posiadamy uprawnień hodowlanych. W Polsce nie ma takiej konieczności. Istnieje natomiast obowiązek rejestracji naszego psa oraz dokonywanie opłat za jego posiadanie.
    Jako właściciel psa musisz:
·         karmić Twojego psa właściwie zbilansowaną i dopasowaną do jego wymagań zdrowotnych karmą. Pamiętaj, żeby nie podawać mu gotowanych kości, szczególnie kości kurczaka - są bardzo niebezpieczne.
·         udostępnić przez całą dobę Twojemu psu świeżą, chłodną wodę w naczyniu, które nie powinno się wywrócić.
·         zapewnić wygodne, suche miejsce do spania w spokojnym miejscu w domu, a jeżeli w ciągu dnia pies przebywa na zewnątrz - zacienione miejsce do odpoczynku.
·         dbać o zdrowie Twojego psa - oznacza to regularne szczepienia, odrobaczanie, zabezpieczanie przed pchłami i kleszczami oraz leczenie w razie konieczności.
·         ćwiczyć i tresować Twojego psa regularnie przez całe jego życie - jest to niezbędne dla jego zdrowia tak fizycznego, jak i psychicznego.
·         zadbać o opiekę nad Twoim psem kiedy wyjeżdżasz.
·         wszczepić psu mikroczip - możesz to zrobić u lekarza weterynarii.
    Jeżeli spełnisz te wymagania to zapewnisz Twojemu psu długie i szczęśliwe życie a Ty dostaniesz całe cztery łapy, pyszczek i ogon miłości, radości i szczęścia, czego z całego serca Ci życzę.